In de aanloop naar de volle maan… Leading up to the full moon…

De wereld is van slag. Het is alsof er nu een keuze is. De keuze om op een niveau te blijven hangen. Of de keuze om een stap te maken naar een hoger trillingsniveau. Alles lijkt relatief in een tijd waarin er zoveel dingen gaande zijn. Het reizen, je etentjes, je luxe items, naar de sportschool gaan, naar een beauty salon gaan. We gaan even helemaal terug naar niets. Back to basic. Dit moet mensen wel aan het denken zetten. Is het echt nodig al die luxe? Kan het af en toe? Heb je het nodig? Wat heb je eigenlijk nodig behalve je vrienden, familie, je gezondheid, eten, drinken en een dak boven je hoofd.

En hopelijk heb je dan ook geen zorgen.

Het lijkt zo zwaar, maar waar we het voor doen is eigenlijk een heel solidair idee. We zijn solidair met de ouderen, met diegenen die hebben gestreden voor onze vrijheid, voor de luxe die we ons kunnen permitteren vandaag de dag. Niemand wil sterven zoals sommige mensen nu sterven. Zonder lucht, zonder adem, benauwd en angstig, zonder familie en geliefden om hen heen. Ja ik herken het, soms wint de achterdocht het van het beleid. Zit hier niet een hoger doel achter? Wordt onze vrijheid ons niet ontnomen? Ondanks dat ik bereid ben er spiritueel over te denken, en helaas ook soms achterdochtig ben, wil ik toch ook naar de feiten blijven kijken. Deze fase wil ons iets heel anders vertellen in ons leven. Juist nu willen we laten zien dat we respect hebben voor elkaar, dat we bereid zijn tijdelijk een stukje van onze vrijheid op te geven om onze ouderen en kwetsbaren te beschermen. Mijn voorouders hebben ervoor gestreden, en hebben me opgevoed met dit besef, me laten weten dat de avondklok uit die tijd iets heel anders betekende dat de avondklok van nu. M’n opa vertelde me, dat hij zonder zijn ID bewijs werd opgepakt na ‘Sperzeit’. ‘Gelukkig had hij een goede Duitser voor zich’  zei hij, ‘anders dreigde hij te worden afgevoerd naar een werkkamp’. Dan had in ieder geval mijn leven er heel anders uitgezien. Misschien was ik er dan niet geweest, evenals mijn moeder en mijn tante niet. Het leven mocht anders lopen. En ik ben blij dat ik mijn grootouders heb meegemaakt, heb enorm veel respect voor ze gekregen en voor al het werk dat ze hebben gedaan. Mijn oma woonde in Zaandam, naast een door Duitsers bezet gebied, de Artillerie Inrichtingen aan de Hemweg. Dit weerhield het gezin Schoonman er niet van een Joods echtpaar te laten onderduiken in hun simpele eengezinswoning. Mijn oma smokkelde ze mee achter op haar fiets. Evenals de verzetskrantjes die ze rond bracht. Later leefde ze als een vrouw in corona tijd. Na diverse razzia’s thuis mee te hebben gemaakt, bombardementen, een pistool op haar hoofd te hebben gekregen wetende dat er Joodse onderduikers in huis waren, was ze getraumatiseerd. Er was vrijheid, de oorlog was voorbij, maar de vrijheid zat niet in haar hoofd. Ze was haar eigen gevangene geworden, gekluisterd aan huis, voor haar de enige veilige omgeving en ontwikkelde straatangst.  Ze durfde de deur niet meer uit, alleen wanneer opa haar meenam. Ook al woonde de familie naast de deur. In ons boek Helden sterven jong delen we gedichten over onze ervaringen.

Een hiervan wil ik met jullie delen.

Hartegroet Vera

Nooit te laat


Binnen is het goed,
daar voel jij je veilig.
Je weet als het moet
te overleven; familie is je heilig.
Buiten is het duister.
De mensheid is slecht.
In je hoofd hoor je gefluister,
maar dat is niet echt.
Het zijn de schimmen uit jouw verleden,
die laten je niet met rust.
Je hebt er onder geleden.
Kijk nu, hoe de natuur je wakker kust.
Corrie, het is nooit te laat
om weer te vertrouwen.
Het is nooit te laat,
om van het leven te houden.
Het is nooit te laat
weer naar buiten te gaan.
Het is nooit te laat
op eigen benen te staan.
©annette

Mijn dochter Vera schreef bovenstaand stukje op onze site Djuun. Het gedicht schreef ik over mijn moeder en komt voor in ons boek “Helden sterven jong” van schrijversduo Annevera.

De gebeurtenissen van afgelopen weekend laat niemand koud. Mensen die genuanceerd denken onderkennen het gevaar. Dit kan uitlopen tot een burgeroorlog, zelfs nog erger, een Derde Wereldoorlog. Ik beschouw mezelf als oorlogsslachtoffer; mijn ouders zijn de traumatische gebeurtenissen als verzetsmensen nooit te boven gekomen. Ook mijn dochter en zoon hebben last van onze trieste familiegeschiedenis. Het feit dat ze bovenstaand stukje geschreven heeft zegt iets over haar gemoedstoestand; dat ze ook bezig is met het verwerken van de situatie, en daarbij terugdenkt aan haar opa en oma, mijn vader en moeder. Mijn oom was een zogenaamde “verzetsheld” en ons boek is gebaseerd op hem, maar vanuit het perspectief van mijn moeder geschreven, met een moderne twist, zoals een zoektocht in het heden naar de plaatsen en daden van onze voorouders. Mijn oom heb ik nooit gekend; hij was nog drie lange jaren zoek nadat de oorlog was afgelopen. Hij heette Geert Schoonman [rooie Geert] en samen met Johannes ter Horst maakte hij deel uit van LK Twente. Ze hebben heel veel heldendaden op hun conto staan, onder andere de bevrijding van het Huis van Bewaring en de Koepel van Arnhem. Mijn oom heeft postuum de hoogste onderscheidingen gekregen en ligt op erebegraafplaats Loenen. Er is echter nog geen straatnaam waar dan ook in Nederland op zijn naam [iets waar mijn ouders zich altijd sterk voor hebben gemaakt] en daar is, na het verschijnen van ons boek, eindelijk sprake van. Maar alles wordt uitgesteld vanwege het Covid-19 virus.

Ineens vind ik de straatnaam niet meer zo belangrijk. Wat me door merg en been gaat is, dat hij en alle andere verzetsstrijders gevochten hebben voor de vrijheid zoals we die kennen. Geert en Johannes hebben honderden Joodse mensen gered. Dat is zeker. Maar als we nu verder gaan op de weg die we nu bewandelen, dan zijn Geert en Johannes en alle andere strijders voor niets gestorven. Zijn ze voor niets gemarteld, zijn hun nagels er een voor een voor niets uitgetrokken, hun tanden er voor niets uitgeslagen, hun botten in hun lijf voor niets gebroken en zijn ze voor niets als een zak afval gedumpt langs de kant van de weg, zoals Johannes, of in een bunkerkrater op vliegveld Twente, zoals mijn oom Geert.

Binnenkort staat Saturnus exact vierkant met Mars en Uranus. Saturnus is de wet, het leger. Willen we dat met zijn allen? Willen we de dienstplicht weer terug voor onze kinderen en/of kleinkinderen? Willen we weer kampen en razzia’s?

Wanneer we allemaal wat verdraagzamer zijn dan hoeft dit allemaal niet.
Laat mensen vreedzaam demonstreren, wel met in acht neming van de Corona maatregelen. Arresteer mensen die niet ingaan op het verzoek van de politie om weg te gaan, maar mishandel hen niet. Treed op tegen raddraaiers, die zijn alleen op sensatie uit. Ga in gesprek met elkaar.
We kunnen het tij nog keren.
©astromedium annette kok

Ter nagedachtenis Geert Schoonman en Corrie Schoonman-Kok

Advertentie